De steenstapel
Het logo van de wegwijzer is een oeroud symbool en draagt bij aan een bijzonder erfgoed.
Een steenstapel is een markering om een wandelpad aan te duiden. De steenstapel helpt om je beter te kunnen oriënteren bij mist, open vlaktes of ruig terrein. Een steenstapel kom je overal ter wereld tegen.
Ze hebben per cultuur een andere functie en betekenis.
Volgens de Griekse mythologie werd de eerste steenstapel door de goden gemaakt toen Hermes voor het gerecht stond.
In landen als Noorwegen en IJsland dienen de steenstapels ter bescherming tegen trollen en als oriëntatiepunt bij mistig weer. Bij de Eskimo’s helpen steenstapels ter bevordering van de jacht op rendieren.
Voor de meeste Westerse culturen geldt dat de steenstapels dienen als navigatie of ter bevestiging van een plaats. In de Alpen kan het weer snel omslaan en kan het zicht opeens sterk verminderen. Veel paden zijn inmiddels goed bewegwijzerd, maar een groot aantal paden worden nog steeds aangeduid met steenmannetjes.
De steenstapels hebben in elk land een andere naam. Wij noemen ze steenmannetjes. De Engelse benaming cairns is de meest bekende variant en wordt in veel landen gebruikt. Voor Duitssprekende landen zijn het Steinmännchen, voor de Eskimo’s is het een inuktitut, in Kroatië een gromila en in Frankrijk een galgal of tumulus.
De traditie om bij vertrek, de verbondenheid met een plek te markeren door een steen te plaatsen is wereldwijd.
Het gebruik om een gedenk- of pelgrimsteentje achter te laten op een heilige plek, een graf of langs een pad, is al erg oud.
Er zijn ook culturen waarbij de steenstapels heilig zijn (Boeddhisme)
Op de ijzige hoogvlakten -waar paden regelmatig onder sneeuw verdwijnen- stapelen Tibetaanse nomaden en reizigers losse stenen tot bakens, in de hoop dat ze blijven afsteken in het witte landschap.
Een stapeling van vijf stenen refereert aan de vijf essentiële boeddhistische leerstukken (de dhyani-Boeddha’s) en is al doende letterlijk en figuurlijk een wegwijzer; wereldlijk en spiritueel.